Beleggingsresultaten van niet-liquide activa op lange termijn

Het betreft hier onderzoek naar de vraag of de lange horizon van pensioenbeleggingen gebruikt kan worden om de pensioenbetalingen minder gevoelig te maken voor de grilligheid van financiële markten. In het bijzonder wordt er gekeken naar het beleggen in zogenaamde illiquide activa. Deze activa zijn minder goed verhandelbaar, en daarom minder aantrekkelijk voor op de kortere termijn gerichte beleggers. Voor een langetermijnbelegger is de slechte verhandelbaarheid mogelijk minder een probleem. Dergelijke beleggingen zijn voor pensioenbeleggers potentieel dus juist aantrekkelijk. Dit voordeel moet worden afgewogen tegen mogelijke nadelen, zoals het minder gemakkelijk kunnen aanpassen van de beleggingsportefeuille en het tegen hogere kosten moeten verkopen van beleggingen als waarde wordt overgedragen of pensioeninkomen wordt uitgekeerd. Het project heeft twee componenten: een meer theoretische en een meer empirische. In het normatieve theoretische deel wordt de vraag gesteld wat de optimale beleggingsstrategie van een langetermijnbelegger is indien de mogelijkheid bestaat om illiquide activa aan de portefeuille toe te voegen. Een cruciale parameter is in dat geval de liquiditeitspremie. Een punt van aandacht is dat eerste resultaten, in lijn overigens met de literatuur op dit gebied, aangeven dat er weinig theoretische redenen zijn voor het bestaan van een significante liquiditeitspremie. In het positieve empirische deel wordt de vraag gesteld of Nederlandse pensioenfondsen daadwerkelijk hun exposure naar illiquide activa aanpassen als de risicopremies (de vergoedingen voor risico) wijzigen en wordt gekeken naar de verhouding tussen enerzijds de liquiditeitsbehoefte en kapitaaleisen van een pensioenfonds en anderzijds de beleggingen in illiquide activa.